Cholesterolowa.pl

W Europie kiła pojawiła się po raz pierwszy w XV wieku i rozpoczęła się jej szybka ekspansja na inne kraje. Jest to choroba weneryczna przenoszona drogą płciową. Za jej powstawanie odpowiedzialne są drobnoustroje nazywane krętkami bladymi (łac. Treponema pallidum). Bakterie te bardzo szybko się namnażają.

Najczęstszą drogą, jaką dochodzi do zakażenia kiłą, jest kontakt płciowy z osobą zakażoną. Największą grupę ryzyka stanowią osoby, które często zmieniają partnerów seksualnych, nieużywające prezerwatyw, a także mężczyźni homoseksualni. Przebieg choroby jest taki sam, zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet, jednak w przypadku mężczyzn kiła jest łatwiejsza do zdiagnozowania z początkowym jej stadium.

Kiłę dzieli się na wrodzoną i nabytą. Kila wrodzona powstaje poprzez zakażenie płodu przez kobietę w ciąży. Bakterie odpowiedzialne za rozwój choroby dostają się do krwi, a wraz z nią do łożyska. W większości przypadków prowadzi to do śmierci płodu lub powstania wielu wad narządów noworodka.

Objawy kiły

Kiłę nabytą charakteryzują tak zwane okresy i są to: okres pierwszy, okres drugi, okres trzeci raz okres utajony.

Objawy kiły okresu pierwszego pojawiają się po około 3 tygodniach i mają charakter niewielkich owrzodzeń, towarzyszy temu rozrost pobliskich węzłów chłonnych. Objawy często same ustępują. Drugi okres pojawia się w 8-10 tygodniu zakażenia, cechuje się wysypką na ciele, której towarzyszą bóle głowy i osłabienie. Objawy mogą same ustąpić, jednak brak leczenia wprowadza chorobę w okres utajony, mogący trwać nawet dwa lata, bakterie przedostają się do narządów wewnętrznych i w tym okresie odnotowuje się powstawanie wysypek nazywanych wysypką nowotworową. Kolejnym etapem w rozwoju choroby jest okres trzeci, objawiający się po kilku lub nawet kilkunastu latach. Na ciele, a także na narządach tworzą się guzy mające zdolność do pękania i pozostawiania po sobie blizn. W tym etapie zmiany nie mają charakteru odwracalnego.

Więcej na temat kiły przeczytasz na stronie kila.edu.pl

Badania i leczenie kiły

Kiła jest łatwa do wyleczenia, jeśli zostanie zdiagnozowana we wczesnym etapie i rozpocznie się jej natychmiastowe leczenie.

W przypadku pojawienia się owrzodzeń, zalecane jest wykonanie testów krwi w kierunku obecności przeciwciał skierowanych przeciwko krętkowi. Najpowszechniejszymi badaniami są VLDR, USR i RPR. Krew do badania pobiera się z żyły łokciowej. W celach kontrolnych badania te zleca się kobietom w ciąży. Jeśli wynik jest pozytywny, oznacza to, że doszło do zakażenia i najczęściej wykonuje się badania dodatkowe, na inne choroby przenoszone drogą płciową, np. HIV.

W celu wykonania badań, należy zgłosić się do poradni dermatologiczno – wenerycznej, można je wykonać za darmo oraz anonimowo. Tego rodzaju testy nawet po wyleczeniu kiły mogą dawać wynik pozytywny.

Leczenie kiły należy rozpocząć natychmiast, aby uchronić pacjenta przed rozwojem choroby. Opiera się ono na podawaniu antybiotyków i są to najczęściej zastrzyki domięśniowe z penicyliny prokainowej, dawka dobowa to 1 200 000 jednostek przez 20 dni. W przypadku kiły drugiego okresu oraz utajonej, leczenie to trwa 30 dni. Gdy nie jest możliwe codzienne podawanie, stosuje się penicylinę benzatynową w odstępach czterech dni. W przypadku osób uczulonych na penicylinę, podaje się tetrtacyklinę, doksycyklinę i erytromycynę. Terapia antybiotykowa niweluje zakaźność choroby i uszkodzenia narządów wewnętrznych. W czasie leczenia należy unikać kontaktów seksualnych.